Mark Rijk

De Vlamingen omschrijven de Koppenbergcross als de Ronde van Vlaanderen voor het veldrijden. De mooiste en meest prestigieuze wedstrijd van het seizoen. En dat op de dag de dat Allerheiligen worden geëerd.

Het is dus eigenlijk de feestdag waar stil wordt gestaan bij de martelaren van het Christendom. In Nederland is het al sinds 1960 geen feestdag meer en ook bij onze zuiderburen staat deze dag te wankelen. Want wie kent er nog 1 heilige of martelaar waar je een hele dag bij stil zou moeten staan?

Daar hebben de Vlamingen iets op verzonnen. Zij sturen 50 veldrijders naar de heilige wielergrond van de Koppenberg. Met veel gekreun en gepiep duwen de mannen zich 11 keer 23 % omhoog over soppige grasvelden vol verse koeienvlaaien. Wie als eerste na 11 rondjes weer bij de finish is mag zich deze dag de allerheiligste noemen. Win je op de Koppenberg, dan staat er over je hele seizoen al een heilig kruisje.

En er zijn nog meer raakvlakken, want de mogelijke heiligen die moeten worden besprenkelt met wijwater en bewierookt met organische stoffen. In de cross komt het wierook alleen vanaf een Camelsigaret en de besprenkeling geschied uit een verse pint van Primus Haacht. Het is een katholiek feest in een nieuw jasje, maar het werkt wanneer je ziet dat er 25.000 mensen op afkomen en ook nog eens zo’n 2 miljoen voor de buis zijn gekluisterd. Het Christendom kan er op deze manier nog zo’n 100′en jaren tegenaan.

Kevin Pauwels mag zich een jaar lang de allerheiligste noemen. Sven Nys en Zdenik Stybar waren vandaag de beste martelaren.

We hebben de Koppenberg, Kwaremont en Paterberg gehad en rijden naar Noord-Frankrijk. Daar liggen ze, net over de grens bij Tournai, de meest verschrikkelijke wegen waar een voertuig over kan rijden. De kasseistroken van Parijs-Roubaix.

Ik heb in mijn fietscarriere eigenlijk nog nooit op een echte kasseistrook gereden. Ja, de Willempolderseweg bij Geersdijk wordt tijdens wedstrijden kasseistrook genoemd. Lijkt het daar dan een beetje op? Of is het iets erger dan dat polderweggetje op Noord-Beveland? Is het echt een complete hel?

We rijden in het Franse gehucht Camphin-en-Pevele. Tijdens Parijs-Roubaix staan hier honderden mensen langs de kant van de weg, maar vandaag komen er maar toerfietsers voorbij. Er is geen hond op straat. We slaan rechts-af en daar zie ik ze 50 meter verder liggen. De steentjes van het beroemde Carrefour de l’Arbre. Het begin van mijn kasseiencarriere staat op het punt om te beginnen. Hoe liefdevol zal deze eerste ontmoeting met de kinderkopjes zijn? Ik zet een tandje bij en geef nog eens gas. Van m’n oom, waarmee ik samen rij, heb ik het advies gekregen om vooral tempo te maken. En dat doe ik.

Continue Reading »