Mark Rijk

Een WK in eigen provincie. Geen idee wat de vorige was, en of er ooit 1 is geweest, maar tot en met vandaag wordt het WK 3-banden in Sluiskil gehouden.

Nu zal het je als noob van het spelletje misschien niet aanspreken, maar biljarten is een prachtige sport. De afgelopen drie jaar heb ik de regie van de live-uitzendingen gedaan tijdens de Worldcup in Sluiskil en het is één van mijn mooiste klussen. Aangezien ik het een aantal jaren fanatiek heb gespeeld weet ik alle ins en outs en probeer je die te vertalen naar de kijker. Zo probeerde ik altijd om de kijker het spel zelf mee te laten spelen thuis. “Die bal speelt hij via links stoten” of “Die gaat hij door de hoek spelen.” Ze moesten als het in hun gedachten met de vinger over het beeldscherm gaan om de “looplijn” van de bal uit te tekenen op hun scherm.

Dat lukte goed, want NOS (biljart-)verslaggever Bert Voorhuijsen gaf mij de laatste twee jaar altijd een ferme schouderklop, “Prachtig in beeld gebracht. Complimenten.” Dat zijn toch de opstekers waar ik verdomd fier op ben.
Continue Reading »

Het is laat en eigenlijk al een uur later. Maar om nu een uur vroeger het bed in te duiken om de gemiste 60 minuten te compenseren, nee!

Wanneer de overgang van zomer naar wintertijd, of vice versa, er weer aan komt schiet me altijd 1 verhaal te binnen…

Het was een jaar of 7 en een half geleden toen Mark nog actief voetballer was bij de trots van ‘s-Heerenhoek, de VV Patrijzen. Zeker niet in het eerste maar lekker, en vooral gezellig, ballen in het 3e elftal. Een prachtig elftal met jongens die op zaterdagavond tot laat in de plaatselijk discotheek stonden en de volgende morgen al weer veels te vroeg bij het voetbalveld stonden om zich richting een uitduel te begeven.

Rond een uurtje of 2 in de nacht werd nog even de basis-elf doorgenomen en werd er op gehamerd dat de wintertijd inging. “Ja luitjes, de wintertijd!”, sprak aanvoerder Kimmo ons tegemoet. Iedereen wist wat dat betekende maar vooral voor onze rechterspits ‘Zimmer’ was het een lastig verhaal. Hij had immers al een karrevracht wodka-jus op en kon het allemaal niet meer zo bevatten. “Ja klojo, als je nog een keer te laat op het voetbalveld staat rijden we zonder je weg”, sprak de aanvoerder luid tegen ‘Zimmer’. We moesten er allemaal om lachen en Zimmer had toch nog redelijk door dat hij er op tijd bij zou zijn. “Ik ga het halen hoor!”. “Dat is je geraden!”, schreeuwden we allemaal in koor.Na nog een laatste versnapering ging iedereen in zijn mand om de volgende ochtend om half 9 klaar te staan om naar Westkapelle te vertrekken…

De volgende ochtend. Ik had de klok ‘s nachts nog een uur achteruit gezet en nam graag gebruik van dat uurtje extra nachtrust. Even in de douche (je kan moeilijk je tegenspeler bedwelmen door de alcohol lucht), nog een krentebol voor onderweg en met voetbaltas richting het voetbalveld. Aldaar was er nog weinig beweging te bekennen… ja, toch ergens beweging, want wie zat daar nu te maffen op de grond? Het was ‘Zimmer’! Met een gapende geeuw rekte hij zich uit en keek me met glazende ogen aan… “Ja GVD, jullie zijn lekker op tijd! Ik zit hier verdomme al 2 uur te wachten!”, sprak Zimmer me kwaad aan. Ik heb ‘m direct maar uit zijn nare droom wakker gemaakt, “Lul! Wanneer de wintertijd in gaat moet de klok een uur ACHTERuit en niet VOORuit!” Even bleef het stil, maar het kwartje viel uiteindelijk en hij kon er reikelijk om lachen. “De sukkel dat ik ben”.

Uiteindelijk waren er 13 spelers op tijd bij het voetbalveld en de wedstrijd bij de Noormannen op Westkappelle wonnen we met een duidelijke 8-1 winst.

En Zimmer. Die werd in de rust gewisseld. Hij was te moe om nog een helft te spelen.