De Vlamingen omschrijven de Koppenbergcross als de Ronde van Vlaanderen voor het veldrijden. De mooiste en meest prestigieuze wedstrijd van het seizoen. En dat op de dag de dat Allerheiligen worden geëerd.
Het is dus eigenlijk de feestdag waar stil wordt gestaan bij de martelaren van het Christendom. In Nederland is het al sinds 1960 geen feestdag meer en ook bij onze zuiderburen staat deze dag te wankelen. Want wie kent er nog 1 heilige of martelaar waar je een hele dag bij stil zou moeten staan?
Daar hebben de Vlamingen iets op verzonnen. Zij sturen 50 veldrijders naar de heilige wielergrond van de Koppenberg. Met veel gekreun en gepiep duwen de mannen zich 11 keer 23 % omhoog over soppige grasvelden vol verse koeienvlaaien. Wie als eerste na 11 rondjes weer bij de finish is mag zich deze dag de allerheiligste noemen. Win je op de Koppenberg, dan staat er over je hele seizoen al een heilig kruisje.
En er zijn nog meer raakvlakken, want de mogelijke heiligen die moeten worden besprenkelt met wijwater en bewierookt met organische stoffen. In de cross komt het wierook alleen vanaf een Camelsigaret en de besprenkeling geschied uit een verse pint van Primus Haacht. Het is een katholiek feest in een nieuw jasje, maar het werkt wanneer je ziet dat er 25.000 mensen op afkomen en ook nog eens zo’n 2 miljoen voor de buis zijn gekluisterd. Het Christendom kan er op deze manier nog zo’n 100′en jaren tegenaan.
Kevin Pauwels mag zich een jaar lang de allerheiligste noemen. Sven Nys en Zdenik Stybar waren vandaag de beste martelaren.
Bijna 32 jaar is het geleden. De laatste huldiging voor een Zeeuwse coureur. Het was in mijn eigen ‘s-Heerenhoek, omdat Jan Raas Wereldkampioen werd in Valkenburg. Mijn vader had het nog op band staan en het is prachtig om nog eens even terug te zien.
‘s-Heerenhoek stond op zijn kop. Zo’n 2000 mensen waren er bij waar geen Dries Roelvink of Alwin optrad. Een rondje door het dorp met de open auto, een paar speeches en daarna weer gewoon het café in om er nog een keer op te toosten.
Vijf meter na de finish vallen vader en zoon elkaar in de armen. Huilend. Johnny huilt vanwege de pijn. Vader Cees beseft dat zijn zoon verdomd goed is weg gekomen. Twee stenen paaltjes, waartussen Johnny viel, hadden een andere wending kunnen geven aan deze dag. Een dag die toch zo prachtig begon.
Nu is het vechten. Vechten om de Zeeuwse Leeuw door de bloeddorstige hyena’s (let op dat smerige glimlachje links) te krijgen. Je ziet vader Cees denken: “Rot op! Laat hem gaan! Dit heeft hij niet verdiend!” Terwijl Johnny al blij is dat hij de arm van zijn vader rond hem heeft. De arm waar hij het laatste uur zo naar gesnakt heeft.
Sport is vaak niet eerlijk. Topsport is vaak nog veel oneerlijker. Maar om op deze manier de liefde tussen vader en zoon te zien… eerlijker is er niet!
“Dit is wè ut mooist uit m’n carriëre.” We zijn nog maar 6 dagen bezig in de Tour de France en Johnny Hoogerland is al 2 dagen vol in beeld. Afgelopen dinsdag mee in een ontsnapping die op 5 kilometer voor de finish strande. En vandaag… wat een geluk, wat een trots straalt er van dat plaatje af. Ja gut, het shirtje is wat maatjes te groot, maar wat staat het hem ontzettend goed.
Sinds hij drie jaar geleden weer prof werd gaat het verdomd goed. Mooi van voren in de Vuelta, een prachtig WK, maar die echt grote overwinning, die komt maar niet. Oké, soms zijn z’n aanvalspogingen niet handig te noemen, maar dat is Johnny. Hij wil erin klappen wanneer hij lekker rijdt. Het gas erop en rijden maar. Vandaag was daar weer zo’n typisch voorbeeld van. In de aanval en maar kijken waar het mosselschip strand. En vandaag was dat eindelijk met een flinke beloning. De bolletjestrui die hem zo ontzettend goed past.
En nu? Deze Tour is natuurlijk al redelijk geslaagd voor Hoogerland, maar ik kan me niet indenken dat het hier bij blijft. Hopelijk kan hij die bolletjestrui nog een tijdje dragen, maar de kroon op het werk zou een etappe zijn. Hij is in vorm, hij heeft de goede mood, dus er zit een kansje in. Dat zou echt ut mooiste in z’n carrière weze.
We hebben de Koppenberg, Kwaremont en Paterberg gehad en rijden naar Noord-Frankrijk. Daar liggen ze, net over de grens bij Tournai, de meest verschrikkelijke wegen waar een voertuig over kan rijden. De kasseistroken van Parijs-Roubaix.
Ik heb in mijn fietscarriere eigenlijk nog nooit op een echte kasseistrook gereden. Ja, de Willempolderseweg bij Geersdijk wordt tijdens wedstrijden kasseistrook genoemd. Lijkt het daar dan een beetje op? Of is het iets erger dan dat polderweggetje op Noord-Beveland? Is het echt een complete hel?
We rijden in het Franse gehucht Camphin-en-Pevele. Tijdens Parijs-Roubaix staan hier honderden mensen langs de kant van de weg, maar vandaag komen er maar toerfietsers voorbij. Er is geen hond op straat. We slaan rechts-af en daar zie ik ze 50 meter verder liggen. De steentjes van het beroemde Carrefour de l’Arbre. Het begin van mijn kasseiencarriere staat op het punt om te beginnen. Hoe liefdevol zal deze eerste ontmoeting met de kinderkopjes zijn? Ik zet een tandje bij en geef nog eens gas. Van m’n oom, waarmee ik samen rij, heb ik het advies gekregen om vooral tempo te maken. En dat doe ik.
Het was een flink stuk gister in de PZC bijlage ‘Binnen en Buiten’. Allemaal over mijn nieuwe aanwinst, de Tacx Flow. De hometrainer die mij beter voorbereid naar de Amstel Gold Race in april. Ja, ik ben weg van het apparaat en verkondig dat maar als te graag via twitter. Zo kwam het waarschijnlijk dat de PZC mij vroeg om naar een training te komen kijken.
Het idee van de Tacx is simpel, je eigen fiets plaats je in een standaard waar een motortje op zit die weerstand bied. Met de display op het stuur bepaal je de zwaarte en lees je je snelheid, wattage, cadans en hartslag af. Zo kan ik eindelijk thuis mijn meters maken zonder het gedoe om naar de sportschool te rijden.
Hebbes! Het felbegeerde ticket voor de Amstel Gold Race is in de pocket. Dat bleek echter vele lastiger dan je zou verwachten, want afgelopen maandag gingen -tijdens de officiële inschrijving- alle servers plat. Een gevalletje van te veel vraag (ruim 50.000 mensen) voor te weinig aanbod (12.000 deelnemers).
Gister werd echter plots de inschrijving weer open gesteld waarna snel een plaatsbewijs snel was bemachtigd. Ik, en nog een bende andere bekenden, zijn er weer bij. Vanaf heden kan de training echt beginnen. Op naar 16 april!
Hij was een sportmaniak en reed vele kilometers op de wielerfiets. Tot hij 8 jaar geleden in zeer korte tijd blind werd. Henny Kotvis zag vanaf die tijd nog maar 2% van het normale gezichtsvermogen. Van de ene op de andere dag veranderde zijn leven compleet.
Henny fiets sinds vorig jaar weer op een tandem samen met zijn partner Benny. Ik ging vanmiddag naar hem thuis, omdat hij ging trainen met zijn racemaat. We hadden elkaar via de telefoon maar kort gesproken endus hadden we ruim van te voren afgesproken om nog wat onderwerpen door te spreken.
Henny had me via de telefoon al wel verteld dat hij een trouwe kijker is van Omroep Zeeland. Een kijker? Ik werd nieuwsgierig. “Maar jij ziet toch niets?” Henny vertelde dan ook dat hij op televisie helemaal niets ziet, maar alleen maar luistert. Zo wist hij bijna feilloos wat voor items ik afgelopen week had gemaakt omdat hij , m’n stem herkende. “Maandag was jij toch bij die aardappelraper?” Jawel hoor!
Ik werd nieuwsgierig, want ik sta er als maker nooit bij stil dat er ook blinden naar onze uitzending kijken. Als ex-cameraman probeer ik alles beeldend te brengen en zo weinig mogelijk woorden te gebruiken. En dat is nu juist voor Henny funest. “Ik kijk eigenlijk alleen maar nieuws en discussieprogramma’s, want de rest kan ik toch niet volgen.” Continue Reading »
Voor de profs reden gister ook de oude helden. Renners die intussen al een tijdje zijn gestopt, maar in België nog steeds als helden worden vereerd. Vooral bij mijn vader kwamen de verhalen van vroeger boven drijven. “Theo Verscheuren is een Belg, maar gewoon in Zeeland geboren hoor.” Maar ja, de mannen rijden niet meer zoals vroeger.
Aangezien de oude helden er na een aantal rondjes er maar een gezapig tempo op nahielden ging het publiek maar eens raden wat de renners tegenwoordig doen. Peter van Petegem? De Zwarte van Brakel heeft tegenwoordig een bed & breakfast. En Museeuw dan? Het antwoord was snel gegeven bij omstanders. De Leeuw van Vlaanderen doet wat in fietsen. Maar toen kwam Roland Liboton voorbij gereden. Wat doet de viervoudig wereldkampioen bij het veldrijden eigenlijk? Het bleef lange tijd stil. Maar toen Roland de volgende keer voorbij reed wist iemand het in het publiek: “Allé, als ge Liboton ziet rijden zal je toch denken dat hij een frituur heeft.”
