De laatste keer dat we de Verenigde Staten in 2008 bezochten hadden we te maken met orkaan Gustav. Nu lijkt Irene onze vakantie zuur te maken. De orkaan vliegt op dit moment over de Bahamas en zet koers richting de oostkust van Amerika. Precies naar het gedeelte waar wij ruim de helft van onze tour door de VS gaan maken.
Dinsdag vliegen we op New York waar dan, volgens de planning, de storm zondag is langs geraasd. De storm is nu ingeschaald op categorie 2 wat inhoudt dat er redelijke schade zou kunnen ontstaan. Om een vergelijk te geven, de verwoestende orkaan Katrina in 2005 had categorie 5. Gustav, had 3 toen hij op de USA stuitte en leide tot redelijke schade.
Meer als afwachten en CCN en The Weather Channel in de gaten houden kunnen we niet doen. We hopen maar dat het een storm in een glas water blijkt te zijn, want in drie dagen tijd kan er nog veel gebeuren.
UPDATE 25/08 7:30: Intussen is verwachte categorie voor New York afgenomen van 2 naar 1.
Afgelopen week zei m’n ouwe trouwe Dell laptop voor de 5e keer in 2 maanden, “Ik nok ermee.” Het ding is wederom met geen mogelijkheid opnieuw op te starten endus maar op zoek naar een nieuwe. Maar wat neem je dan? Weer een laptop, misschien toch een mini-notebook of toch…?
Het is uiteindelijk een IPad geworden. Met de mogelijkheden om binnenkort via cloud computing alles op te slaan was ik overstag. Ik zal eerlijk zeggen dat ik in het begin niet kapot was van de IPad. Het snel bekijken van pagina’s is leuk, maar uitgebreide berichtjes en mailtjes tikken is toch een probleem. Het werkt niet zo handig om dat allemaal via digitale toetsen te doen. Dan is een laptop toch veel handiger! En m’n blog? Is die eigenlijk een beetje bij te houden via een IPad?
Dat laatste is geen probleem, want via een keurige app is is het simpel om nieuwe blogjes toe te voegen. Je ziet het, er is geen verschil tussen deze of onderstaande berichtjes. En dat toetsenbord? Ach, je zit iets meer naaast de toetsen, maar het went snel. Om Meneer Strubbe zijn woorden maar te gebruiken, “een gouwe ouwe. Een gouwe nieuwe is het.”
UPDATE 26 JUNI:
Mark Rijk is weer terecht. Gelukkig maar.
Mark Rijk, sinds gister vermist. Het is ontzettend vreemd om je eigen naam te zien staan in een tweet. “Ik ben er nog hoor!” Maar het gaat niet om mij. Het gaat om Mark Rijk uit Ovezande. Nee, geen familie, maar ik weet wel van zijn bestaan. Mark is sinds donderdag 23 juni spoorloos en hij wordt vermist.
Nu ken jij deze Mark waarschijnlijk niet, maar wie weet heeft een bekende van jou heel toevallig deze Mark Rijk gezien. Tweet dit bericht, zet het op facebook, of praat er vanavond tijdens het verjaardagsfeestje over. Baat het niet, dan schaad het niet. Asjeblieft, ik zou het lief vinden!
Plots voel ik me ontzettend betrokken door deze vermissing. Een naamgenoot schept toch een band. Daardoor hoop ik van harte dat Mark weer heel vlug een teken van leven geeft.
Het is een begrip in ‘s-Heerenhoek, ‘Den oek van’t pakuus’. Het maandelijkse huis-aan-huisblad door en voor dorpsgenoten. Ik was een paar weken geleden de sigaar wat resulteerde in bovenstaand interview. Geinig detail, schrijver van het stuk is troubadour (en bijna buurman!) Engel Reinhoudt.
Op 11 mei kwamen mijn ouders beduusd thuis, “We hebben een parkeerboete gehad in Goes en we hebben geen idee waarom!” Wat was het geval. Mijn ouders gingen naar de stad om wat inkopen te doen en parkeerden hun auto op het Molenplein dicht bij de binnenstad. Na een parkeerkaartje te hebben gekocht, en die netjes achter het raam te hebben gelegd, zijn ze op pad gegaan. Iets na drieën kwamen ze terug bij de auto en… een boete. Het parkeerkaartje lag nog keurig zichtbaar achter het raam en de parkeerboete zat achter de ruitenwisser die er bij vertrek nog niet achter zat. Hoe is dat mogelijk!?
Na bestuderen van het kaartje en de parkeerboete bleek de boete te zijn uitgeschreven op de tijd dat het kaartje is gekocht en achter de ruit is geplaatst. Mijn ouders waren toen helemaal vol vragen, “We zijn met zijn tweeën direct naar het parkeerautomaat gelopen, hebben een kaartje gekocht en zijn direct terug naar de auto gegaan. Het heeft niet meer dan 1 minuut geduurd. En een parkeerwachter!? Die was nergens in de buurt te bekennen.” Snel achter een auto weg gedoken? Als een speer er vandoor gereden? Continue Reading »
Het wonder is geschied! Vandaag kroop meneer onder toeziend oog van ons zelfstandig door het kattenluik. Even een paar keer met zijn neusje tegen het klepje botsen en flop, met een gerichte actie staptte hij er doorheen.
Afgelopen week hadden we de moed al opgegeven en hebben we ook geen actie meer ondernomen om hem er doorheen te krijgen. “Je zoekt het zelf maar uit!” was ons advies tegen Woody. Dat heeft dus blijkbaar erg goed geholpen.
Het geheim om je kat dus door een kattenluik te krijgen hebben we niet. Het blijkt maar weer dat je zo’n beest echt niets kan leren. Hoe bedoel je eigenwijs? Maar blij? Jazeker! Kunnen we eindelijk op pad wanneer we zelf willen en hoeven niet te wachten tot meneertje voor de achterdeur staat te mauwen.
Het was even terug naar onze kindertijd. De archieven van museum Beeld en Geluid in Hilversum waren een onuitputtelijke bron met plenty oude series uit onze jeugd. Maar dat was niet het enige. Beeld en Geluid is een ontzettend leuk museum wat de naam museum niet eens mag dragen. Het is een experience, met vermaak, historie, maar vooral interactie.
Je opkomst van de trappen bij een tv show, je eigen presentatie van het journaal of misschien zelf het samenstellen van het nieuws. Vooral dat laatste vond ik een briljante vondst. Je krijgt 15 journaal-items en bepaalt zelf welke items er worden uitgezonden en ook in welke volgorde. Jij bent de eindredacteur, jij bepaalt het nieuws, dat wil iedereen toch een keer doen? “Wanneer ik de baas zou zijn van het journaal.” Continue Reading »
Om duidelijk te laten zien dat het kattenluikverhaal ons toch aardig hoog zit. We hebben vanavond de 1e reactie van Renier maar eens geprobeerd, “zet aan de andere kant een bakje met iets wat hij heel graag eet.” Nou Renier, hij is zot op zijn brokken…
Dit wordt ‘m dus niet. Volgende keer gaan we het eens proberen met natvoer. Bedankt Marieke!
Na een paar weken waren Jes en ik het beu. Iedere keer moest die deur weer open worden gehouden om Woody buiten te laten. En dat was nog niet het grootste probleem, want wanneer je boodschappen wilde doen, moest je op meneertje wachten voor je op pad kon. Gelukkig is daar een universele oplossing voor, het kattenluik.
Deur eruit, gat in de deur (bedankt pa!), kattenluik erin, TADAAA! Nou Wood, daar is je vrijheid. Wanneer het buiten licht is kan je gaan en staan waar je maar wilt… althans, dat dachten we.
Nu verwacht je dat je zo’n kat makkelijk uitlegt hoe zo’n kattenluik werkt. Hij komt toch ook altijd op schoot wanneer je op je bovenbeen klopt? Dit was toch bijna hetzelfde? Even het plastic raampje laten klepperen en voila!
Jes is gek op kaarten. Bij verjaardagen is zij degene die vrienden en familie trakteert op een kaart. Wanneer Jes zelf jarig is zit ze heel de dag bij de brievenbus, “Wanneer zouden ze toch komen?” Sinds kort hoeft ze niet meer te wachten op verjaardagen. Na het zien van een item bij Omroep Zeeland over postcrossing (bedankt Remy) was ze verkocht, “Dat ga ik ook doen!”
Bij Postcrossing hoef je niet te wachten op verjaardagen. Je vraagt een kaart aan, om te versturen en krijgt een adres, met omschrijving, van die persoon die ook lid is bij de site. Wanneer de kaart is aangekomen krijgt iemand willekeurig jouw adres die dan weer een kaart naar jou stuurt. Zo kunnen er maximaal 5 kaarten naar iemand op weg zijn.
