Mark Rijk

Eind april dit jaar namen mijn vader en moeder al afscheid van hun cafe bar Walk-Inn. Vanavond is het voorgoed voorbij met de Walk-Inn, want dan openen Emmy en Esther officieel eetcafé De Meiden (artikel PZC).

Ruim 37 jaar hebben m’n vader (Rinus) en moeder (Magda) achter de bar gestaan. Het begon met een relatief klein gedeelte aan de voorkant met een ouderwetse houten dansvloer. Die was toen hard nodig, want in het begin was het nog een echte bar. Op de vrijdag- en zaterdagavond werden er nog volop 45 toeren plaatjes gedraaid door mijn vader waardoor de bar een kleine dancing was. Maar vooral de zondagen waren beroemd. Toen de discotheek Kiekieris nog iedere zondagmiddag ruim 1000 bezoekers trok was het inpilzen geblazen in de Walk-Inn. De deur ging om 14:00 uur open, maar ieder weekend stonden de mensen om kwart voor twee al voor de deur.

In de jaren liep de zondag wat terug in publiek en waren m’n vader en moeder toe aan een nieuwe uitdagen. De kroeg werd in 1988 een bruin café met bijpassende meubilair en bar. Een bar die m’n vader in de avonduren compleet zelf in de schuur had gemaakt. Toch bijzonder, maar het maakt het nog bijzonderder wanneer je weet dat pa tot die tijd nog 3 dagen in de week werkte als stoffeerder bij een meubelwinkel in de straat.

De bar liep goed en aangezien er regelmatig om eten werd gevraagd kwam er een uitbreiding in 1990. Door een flinke verbouwing verdubbelde de capaciteit met een zaal. En, er kwam een biljart in te staan. Vanaf die tijd was de kroeg het thuishonk voor een biljartclub, een dartvereniging en een schietvereniging. Iedere zondag, en voor feestjes, doken pa en ma de keuken in om van alles uit de koksmuts te toveren. Van een simpel frietje mayo tot verse mosselen, die die morgen wel vers uit Yerseke werden gehaald.

De Walk-Inn was een begrip op de Bevelanden die ook wel beter bekend stond onder m’n moeders naam Magda. “We gaan naar Magda”, was dan ook een vaak genoemde kreet.

Ik ben met het café meegegroeid en heb het altijd prachtig gevonden. Als klein Marksje waren vooral carnaval en de talloze evenementen hoogtepunten van het jaar. In voorbereiding kwamen er altijd zoveel mensen langs die voor veel gezelligheid zorgden. Als 5-jarig mannetje mocht ik altijd de schiettent “inschieten” voor de kermis. Daar stond ik dan met een bugs in mijn handen, die ik amper vast kon houden, een paar honderd kogeltjes weg te schieten op ijzeren vingers, pijpjes van beertjes en het fotoapparaat. Ik vond het machtig.

Vanaf ongeveer m’n 13e is het café meer een woonkamer voor me geworden. Wanneer ik ‘s avonds m’n vader en moeder wilde zien moest ik wel het café in en dat was geen straf. Sommige vaste klanten werden een soort broers en zussen voor me wat leide tot ontzettend leuke dingen. Zoals die paaszondag toen een groep klanten vroeg aan mijn vader en moeder of Mark mee mocht naar Pinkpop de volgende dag. Nou dat mocht, als er maar goed op me gelet werd. Wat ik toen als 14-jarig mannetje meemaakte was het legendarische concert van Pearl Jam waar Eddy Vedder op machtige wijze het publiek insprong. Een moment wat ik had gemist wanneer m’n vader en moeder niet in een café hadden gezeten.

Er zijn nog een berg prachtige herinneringen die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben. Voor mij wordt het vanavond naast een gezellige avond, het afsluiten van een rits hoofdstukken in een boek. Het was mooi, het was fijn en ik hoop van harte dat Emmy en Esther er een prachtig mooie nieuwe tijd van maken waar voor velen nieuwe mooie hoofdstukken worden geschreven. Meiden, enorm veel succes!

Foto’s  Beeldbank Zeeland

• Share

Tags: 's-Heerenhoek, cafe, de Meiden, walk-inn