Mark Rijk

Ik vind het een eer om dit soort reportages te maken, maar ze leggen ook verdomd wat druk op je.  “We zijn al 3 dagen met dit interview bezig,” vertelde moeder ons. Dat zijn uitspraken die mij op scherp zetten. Je beseft dat deze familie je een stuk vertrouwen geven en hopen dat je er goed en integer mee omgaat. Normaal gesproken maak je je items hoofdzakelijn voor de kijker, de Zeeuw dus. Maar hier maakte ik het net zoveel voor vader, moeder, zus én Yannick.

Een goede voorbereiding is dan meer dan de helft van je item. Op papier had ik de reportage vooraf al helemaal uitgeschreven. Ik wist, door goed redactiewerk, wat voor quotes ik kon verwachten waardoor ik veel gerichter vragen kon stellen waardoor een urenlang interview niet nodig was.

Alles liep tijdens de opnames op rolletjes. En ook de shots, die ik samen met de cameraman had besproken, hebben we allemaal kunnen maken.
En dan begint eigenlijk het lastigste, de montage. Je hebt prachtig materiaal, maar in de montage kan je alles helemaal verprutsen. Normaal gesproken heb ik maar een uurtje nodig om de voormontage te maken voor we de editruimte induiken. Nu was dat vele malen langer. Twee keer heb ik het project even laten rusten om daarna weer met een frisse blik het item opnieuw onder de loep te nemen. Je schuift met quotes, laat er één weg, om een paar minuten later toch een andere quote te gebruiken.

Dan is het moment om het anderen te laten zien. Eerst mensen die nog geen flits van het item hebben gezien en daarna de eindredacteur. Allemaal waren ze onder de indruk waardoor ik met een goed gevoel de eindmontage in kon om het item af te maken.

De familie van de Walle heeft diepe indruk op me gemaakt. De kracht waarmee ze over de dag kunnen praten vond ik erg knap. Godzijdank kreeg ik zeer snel na de uitzending al een mailtje. “Mooi, ontroerend, jullie hebben er echt iets heel moois van gemaakt!” Ik zal eerlijk bekennen, er viel een paar kilo van mijn schouders af.

• Share

Tags: Omroep Zeeland, verkeersslachtoffer