Mark Rijk

Ik hoorde Mart Smeets het gister zeggen: “Dat twitteren is helemaal niks.” Een wielerliefhebber die nu, tijdens de Tour de France, nog durft te zeggen dat twitteren niks is kan de boom in. De kracht van dit fantastisch medium is me sinds afgelopen zaterdag helemaal duidelijk. Het is of je in de ploegbus bent, of in het rennershotel en soms loop je pal na de finish. En dat allemaal omdat verschillende coureurs, perslui en liefhebbers twitter hebben gevonden.

Raborenner Laurens Ten Dam na de etappe van gistermiddag: “Shit long day, bunch splitted within 500 meters.” Of radio verslaggever Gio Lippens die blij is uit Monaco weg te zijn: “Bommetjevol, hier aan de finish in Brignoles. Weinig luxe jachten trouwens en geen stinkrijke Russische vrouwen. Terug in Frankrijk, zucht.” En een reactie van Lance Armstrong van vanavond: “Just saw my new Trek Madone (for later in the race) that legendary artist Damien Hirst put his touches on. Speechless.”

Voor een wielerleek zegt het niets, maar voor mij komt er zoveel info vrij en dat ook nog eens uit de eerste hand. Je ziet nu pas hoe laat een coureur pas aan tafel zit en wat voor problemen ze tegen komen. Voor een journalist is het gegeven natuurlijk erg handig, maar echte nieuwtjes zijn voor hun bijna niet meer te scoren. En dat is waarschijnlijk waar de schoen wringt bij Smeets. Hij WAS de vetrouwens-journalist van Armstrong, maar sinds de komst van Twitter weet iedereen alles eerder dan Mart. Welkom in de nieuwe wereld!

• Share