sep 03 2008
NASHVILLE
Maar beginnen met het Hurricane nieuws. Er is in vergelijking met gister weinig veranderd. De mensen uit New Orleans zijn hier nog steeds in het hotel en worden wat luidruchtig. Ze lopen de hele dag, met hun kinderen en huisdieren, over de gang en vervelen zicht rot. Dat zou ik ook worden na dagen in een hotel waar voor de rest niets valt te beleven. Wij gaan morgen richting Memphis en dat zal betekenen, een hoop regen en wat wind. Meer niet, aangezien het front is afgezwakt tot een klein stormpje (windkracht 4). Het is net even afwachten wat Hanna gaat doen. De berichten zijn hetzelfde als gister, as vrijdag komt hij aan land en dan gaan wij naar Atlanta, zo’n 600 km er vandaan. We volgen het weerkanaal op de voet en kijken wel hoe ernstig het gaat worden. Desnoods veranderen we onze plannen, maar dat is nu nog nergens voor nodig.
Vanmorgen zijn we naar Downtown Nashville gereden.
Een stad zoals menig Amerikaanse stad.
Het hoofddoel van vandaag was de Country Music hall of fame and Museum. Deze is gesitueerd midden in de stad en staat er nog maar een aantal jaar. Werkelijk een magnefiek gebouw met een piano als gevel.
Binnen klopte ook het allemaal. Prachtige opstellingen die je mee nemen in een vlucht door de tijd van de Country muziek.
Vooral vele oude relikwieën van oude sterren van weleer. Natuurlijk veel muziek vanuit allerlei kanten, maar totaal niet storend.
Ah, there’s Johnny!
De eerste glimp van Elvis. Morgen en overmorgen meer van ‘m in Memphis.
Dit was het meest indrukwekkende. Een wand vol met gouden platen van Country zangers. Het leuke eraan was dat sommige deurtjes ook open konden en het nummer afspeelden, maar niet alles.
En bij welke artiest zit dan het grootste gat om ‘m toch open te krijgen? Juist, bij Johnny Cash met I Walk The Line.
Maar deze deed het wel. Folsom Prison Blues.
We genieten met volle teugen van dit museum!
Stand by your man! Haar pretpark bezoeken we as maandag. Er is veel over Dolly te zien in dit museum.
Jawel, de ‘Men in Black’s’ outfit.
En dan de walk of fame. Een groot gedeelte van het gebouw. Wanneer je er toe behoort kan je je echt bij de groten scharen. Vele namen kennen wij totaal niet, maar zijn toch grote sterren.
Het is net afschuwelijk dat iedere naam een geboetseerde kop bij zich heeft en die lijken van geen kant!
Kijk toch wat van Johnny Cash hebben gemaakt? Het lijkt Andre Hazes wel in zijn laatste week!
Aan al het goede komt een eind en we belanden nog in de Country Shop. Ik heb mijn zinnen gezet op een shirt van Cash, maar mijn favoriete shirt is niet in een Large.
Nog een prachtige leus bij de uitgang.
Daarna nemen we de benenwagen en lopen een paar honderd meter naar het centrum van Downtown. Overigens, het is nog steeds 35 graden!
Het huizenblaadje heeft een prima vormgeving. Dronken lui gebruiken ‘m voor wat anders.
Oud en nieuw Nashville.
Veel muziek en nog meer meuk. Het is een beetje een vervallen straat die totaal niet past in het beeld van de Music City.
Dit verzin je niet! Wil je de fiets mee nemen in de bus, dan zet je ‘m toch voorop!?
Het oude Grand Ole Opry House. Hier begon de langst lopende radio show van de wereld. Inmiddels is het verhuis naar een andere kant van de stad waar we later op de dag nog naar toe gaan.
Sommige dingen kan je maar beter luchtig opvatten. Knap!
En dan rijden we naar de Grand Ole Opry. Het Mekka voor de Country Muziek. Al een 50 jaar wordt hier de langst lopende radio show opgevoerd en staat daarmee in het Guinnes book of Records. Maar het is meer. Drie keer in de week wordt hier een live show gegeven. Wil je als country artiest het hebben gemaakt dan moet je een keer in deze show hebben gespeeld. Het is het fundament van de Country, al jaren. Thuis heb ik gezocht hoeveel de kaartjes waren om een keer zo’n show bij te wonen. Er was er 1 op dinsdag maar de kaartjes kosten, schrik niet, 180 dollar op het balkon helemaal achteraan. Jammer maar helaas, we doen het wel met een tour door de Grand Ole Opry.
Een saai gebouw, maar mooi van binnen.
En dan lopen we naar binnen om te vragen of er toch niet wat goedkopere kaarten zijn te krijgen voor de show van vanavond. Mevrouw pakt een kaartje en laat oa zien dat je voor 39 dollar op 20 meter van het podium kan zitten. WAAT!? 39 DOLLAR!??? Doe er even twee graag! We cancelen de tour en kopen de kaarten.
Geen foto’s van de Tour, maar wij gaan vanavond naar het mekka van de Country. Jihoe! Als de wiedeweer gaan we naar de bijgelegen mall om wat te eten en een uur later zitten we er dan. Op de laatste rij beneden waar je op internet 230 voor moest betalen!
Het is een heerlijke show! Deze wordt live uitgezonden op radio en TV en iedere artiest speelt maximaal 4 nummers. In totaal zien we 8 artiesten en het is een feest in de zaal.
Het zijn niet de bekende namen, maar het is prachtig om naar te luisteren. De zaal heeft iets magisch en dat zeker in het achterhoofd dat hier alle helden hebben opgetreden.
Nu lijken het allemaal oude dozen, maar ook jong komt het de buhne op. Een prima blues gras band krijgt het publiek plat.
En dan komt een band, waar wij ook nog nooit van hebben gehoord, Little Texas. Man, vier nummers lang staan wij perplex. Wat een genot om Country te horen van jonge honden.
De show wordt echt gestolen door… Ja, hem hebben vandaag ook gezien in het museum, maar zijn naam is totaal ontschoten.
En na ruim twee uur staan we weer buiten. Dit was een avond die ons lang bij zal blijven. Dichter bij de country hadden we niet kunnen komen. We zijn zo blij als een kind en zingen nog wat liedjes van de show op de terugweg naar ons hotel. Country Rocks! Tot morgen!
PS: Wim en Betsy, even jullie mail lezen.
