sep 04 2008
NAAR MEMPHIS & SUN STUDIO
Maar weer beginnen met het laatste Hurricane nieuws. We zijn inmiddels in Memphis, de stad die aan het randje hangt van het stormgebied van Gustav. Nou, het valt allemaal reuze mee. Het regent af en toe flink, maar wind staat er bijna niet. Ander goed nieuws is er te melden over hurricane Hanna. Zijn koers is veranderd en zal niet meer aan land bij Georgia, maar veel meer noordelijker. Geen vuiltje aan de lucht voor ons! En Ike, die andere draaiende drol wordt pas volgende week woensdag aan land verwacht. Dan zijn wij al in Cincinnati, dus ook daar voor, geen probleem.
Vanochtend zaten we nog in Nashville waar we ontbeten hebben bij the Waffle House.
En serveerster DeeDee gaf ons een gezegende dag. Nou, bedankt DeeDee.
En toen was het met volle maag op naar Memphis.
Het is echt heerlijk rijden in de States. Ik geniet (Jes nog steeds niet ;-)) er met volle teugen van. De regels kloppen hier gewoon en leveren nooit stress situaties op. Op de snelweg mag je maximaal 70 mijl p/u (zo’n 115 km p/u) en dat is inderdaad niet hard. Maar met de cruise control aan schieten de kilometer onder je wielen door.
Tevens is iedereen zo sociaal in het verkeer, dat je soms 20 seconden voorrang staat te verlenen voor dat er iemand gaat rijden. “Nee, ga jij maar. Nee jij…” Ik vind het een genot en zie er weer tegen op om in Nederland weer het gestress op de weg te moeten zien. Het is ikke, ikke, ikke, en de rest…
Water met een smaakje. Lekker!
En achter je camper hang je toch gewoon je auto. No problem!
En dan wordt het bewolkter en vallen in de eerste spetters. Regen, dat is lang geleden.
Voor het eerst daalt de termometer onder de 25 graden. We hebben ‘m 1 keer op 27 graden zien staan laat in de avond. Wat zal het heerlijk zijn om de auto uit te stappen. Eindelijk verkoeling!
We komen bij ons motel en dan begint het echt te kletteren. Bakken tegelijk, maar wel voor maar 10 minuten. Een tropisch stormpje dus.
Mooi voor onze witte bolide. Carwash!
Op naar de Sun Studio. De plek waar Elvis zijn platen opnam, maar ook oa Johnny Cash en Carl Perkins.
Het is echt maar een klein gebouw en eigenlijk, waar je tegenaan kijkt is de eigenlijke studio niet. Vroeger was het een cafe die gesitueerd was naast de studio’s.
Wij drinken er een drankje aangezien de volgende tour pas over een half uur begint. Achterop een foto van het Million Dollar Quartet. De dame ervoor maakt een heerlijke milkshake voor Jes klaar.
Natuurlijk veel shirts en sweaters. Laatst genoemde gekocht. Zo langzaam aan gaan we meer kleding mee terug nemen dan hier naar toe. En zo gek is het niet. Eergister nog een shirt gekocht voor welgeteld 1 dollar!
En hij wacht al jaren op Elvis. Zou hij weten dat hij dood is… zou hij eigenlijk zelf weten of hij nog leeft!? Yoehoe! Wake up! Old drunken sailer.
Rechts het cafe, links de eigenlijke studio. Echt groot is het er niet, maar het geluid moet er geweldig zijn.
De tour vangt aan en we krijgen eerst een uitleg hoe de Sun Studio is ontstaan en wie er allemaal hun platen hebben opgenomen. Natuurlijk ook, the King.
En dan lopen we naar de Studio’s zelf. Het is er groter dan verwacht en nog steeds worden er platen -lees cd’s- opgenomen. Het hangt vol met fantastisch foto’s die hier zijn genomen.
Mooie plaat, met oa Roy Orbison. Ja, ook hij was hier regelmatig te vinden
“Love me tender, love me sweet, never let me go…!”
De mircofoon heeft hier volgens onze gids hier echt gestaan. De stip was de plek waar Elvis altijd stond… zegt ze…
En dan een laatste blik op de Sun Studio en de tour is afgelopen. Het heeft in totaal een uurtje in beslag genomen en het was tof om hier even rond te kijken.
Daarna willen we nog even naar het Peabody hotel, maar de tijd is te krap. We rijden dan maar even door naar het Lorraine Motel waar op het balkon in 1968 Martin Luther King werd vermoord door James Earl Ray. Morgen gaan we het motel in, wat tegenwoordig een museum is geworden.
En om ons zelf nog even een pleziertje te doen gaan we naar ons favoriete restaurant, Red Lobster. Aangezien we beiden vis gekken zijn is dit een fantastisch plek om een hapje te doen. I’m hungry!
En dit vind ik altijd zo prachtig. Wanneer het restaurant vol zit wordt je niet weg gestuurd, maar krijg je een soort van afstandsbediening mee. Wanneer er plek is, duurt maar een 5 minuten, gaat het ding knipperen en spreekt hij de woorden: “You’re table is ready” En wachten doe je natuurlijk niet staand. Allemaal heerlijke bankjes bij de ingang.
We nemen een krab, garnalen en kreeft menu. De garnalen zijn ondergedompeld in een sausje en spreken niet ontzettend aan, maar de krab en kreeft zijn alleen gekookt en zijn werkelijk super!! Voor het eerst het gevoel dat je niet geschranst hebt, maar echt heerlijk gegeten. Red Lobster is great!
En morgen doen we een hele dag Memphis met natuurlijk Graceland en het Lorraine Motel. “We’re going to Graceland, Graceland…” Al tijden naar uitgekeken. We hebben er zin an!
Tot morgen!!!
