Mark Rijk

Als cameraman wordt je zot van regen. Het begint al met een regenhoes waarvan er geen enkel voldoet aan de eisen. Iedere hoes zijn gebrek luid het motto. Bij de één kom je niet fatsoenlijk bij de witbalans, bij de ander is het vinden van de macro een drama. En dan noem ik nog niet eens het regelen van je geluidsniveau. Verzin een regenhoes en ik noem je het nadeel ervan.

Dan probleem twee. De condens die zich een hele dag rond je waant. Je komt nog maar vrolijk uit een lekker warm autootje gestapt, zet je oog aan de zoeker en plops, beslagen! Spugen wil wel eens een moment helpen, maar dat werkt na verloop van tijd ook niet meer. Vergeet dan ook niet dat ik bril dragend ben endus bij elke spetter er een bollingsfactor bijkomt waar je kippig van wordt.

En dan het grootste knelpunt waar je als kijker ook nog eens mee aan kan storen. Je lens wordt nat. Ieder shot je doekje over de lens, maar o wee dat het er niet net een spetter op de plek van de geïnterviewde zijn hoofd komt te plakken. Poetsen is pas gewenst tijdens een vraag van de verslaggever en je camera een tikje naar links geeft weer een totaal verziekt kader. Je merkt het, Mark heeft weer een heerlijke dag gehad vandaag.

De italianen noemen regen trouwens pioggia. Dat klinkt toch al wat beter. De pot op met dit weer!