Mark Rijk

Carnaval is een gevalletje paplepel. Pa & Ma hebben een horecagelegenheid en dat al voor dat Mark er was. Zo wanneer het richting carnaval liep werden de carnavalsnummers weer hele dagen gedraaid en werden de voorbereidingen getroffen. Je werkt naar het hoogtepunt en altijd was ik weer blij wanneer we op school weer stonden te hossen en te springen. Het carnavalweekend kon beginnen!

Echter heb ik mijn echte tik gehad in de laatste klas van de lagere school. In die klas kom je namelijk in aanmerking voor jeugdprins(es) of jeugdnar(in) bij carnaval. Mark had zich aangemeld voor jeugdnar en ging volledig voor de titel. Maanden lang had ik me voorbereid op de speech. Want op dé speech werd je beoordeeld of je één van de titels één jaar kan/mag dragen.

Het ging vloeiend en waar ik alleen maar op had gehoopt gebeurde. Mark werd jeugnar Mark d’n 1e van Paerehat. Van ouwoeravond tot kwartettenbal, overal was je bij. Ik had de tijd van mijn leven. Carnaval was voor mij nog nooit zo intens geweest. Cola in overvloed, in elk café tussen de grote mensen en scheuren door de straten van Paerehat met de veldwachtersauto. Dat maakte indruk! Toen het einde van de carnaval daar was, met de Koenkelpot verbranding, heb ik een uur aan één stuk gejankt. Verdomme, het was klaar, het was over, wat een drama!

Hier wordt alweer een aantal weken carnavalsmuziek gedraaid en worden de voorbereiding getroffen op hét weekend. Nooit zou ik dit willen missen. Een gevoel van saamhorigheid en gezelligheid. Je hebt de tik of je hebt ‘m niet. En een beetje opvoeding kan daarin zeker helpen.